Mijn oude maatje Bindi

Op 8 mei 2003 kwam Bindi bij mij wonen. Wat een lieve, geweldige huisgenoot kwam er op die dag in mijn leven. In huis de gemakkelijkste hond, maar buiten een en al passie, ondeugendheid en vrolijkheid.

Negen weken oud
Toen Bindi negen weken oud was, viel ze in de sloot, haar achterpootjes bleven op de kant staan. Even was er lichte paniek bij het jonge hondje: haar kopje was onder water. Ik heb haar toen maar een zetje gegeven, en dat was  haar eerste zwempartij. Vanaf die dag gold voor haar: een dag niet gezwommen, is een dag niet geleefd!

Zij gaat waar ik ga
Bindi en ik waren vanaf het allereerste begin onafscheidelijk. Ze ging overal mee naartoe. Naar mijn werk, waar ze dan onder de kantinetafel wachtte tot ze weer mee uit mocht. Naar de kinderopvang, en later naar het schoolplein als ik mijn dochtertje naar school bracht. Ze ging mee naar alle familiebijeenkomsten en ook naar het Sinterklaasfeest. Dat was haar favoriete feest: ze probeerde altijd al het papier van alle cadeaus af te scheuren en had dan de grootste pret. Toen ze jong was, gingen we dagelijks uren op pad, en we waren ook veel in de natuur te vinden. We maakten van alles mee. Zo belandden we een keer midden in een nest met ringslangen op zo’n lange gezellige tocht, en ze was erbij op mijn trouwdag. Daarover vertel ik een andere keer.

Een echte waterhond
We zochten altijd plaatsen op waar water was. Bindi kreeg het snel warm, en bovendien was zwemmen haar grootste passie.  Ze zwom graag naar de overkant van een sloot, om daar dan een halfuur in het weiland rond te rennen. En ik stond dan te wachten tot ik een ons woog. We zwommen ook regelmatig samen, in de zee of in de sloot.

Het afscheid nadert
Ze is ruim vijftien jaar en haar achterhand komt niet meer mee. Zwemmen is moeilijker. Toch plonst ze nog graag bijna dagelijks even in de vaart. Ik help haar dan uit het water.

De ochtendwandeling van toch nog ruim een halfuur is nu haar hoogtepunt van de dag. Goed uitgerust na de nacht heeft ze nog genoeg energie om voor me uit te rennen en ondeugend onder het hek door, de koeienwei in te glippen. Na de wandeling valt ze meestal in een bijna comateuze slaap – om af en toe even wakker te worden, dentastix te smikkelen en met haar piepkip te spelen. Ze moet vaker naar buiten voor een plas, ze ziet en hoort niet goed meer – maar haar goede zin laat zien dat ze van elke dag volop geniet.

Ik zie op tegen dat allerlaatste moment. Ook nu, terwijl ik dit schrijf, lopen de tranen over mijn wangen. Maar Bindi trekt zich daar niets van aan. Ze staat op en zwaait met haar staart, terwijl ze me vragend aankijkt: ‘Gaan we weer naar buiten baas?’

De dag die nooit moest komen, komt toch
Al weken gaat het steeds minder goed met mijn lieve oude maatje. Ze struikelt vaak met haar achterpoten. Soms gaat ze zomaar in de bosjes liggen tijdens de wandeling. Eten wil ze nauwelijks meer, en de momenten van plezier worden korter en komen minder vaak.

Op 30 juni besluiten we haar los te laten. Met ons gezin knuffelen we haar stevig terwijl ze rustig inslaapt. Ze ligt in de tuin begraven, dicht bij ons en toch ontzettend ver weg.

Lieve Bindi, nooit meer een aai over je bol, nooit meer samen zwemmen, nooit meer gezellig samen uit… Nooit meer… het is zo lang. Ik mis je