Theepotje

Vandaag vertelt Nanne Vervoordeldonk, gastblogger van De natuur in met Kelly, over de aankoop van haar nieuwe theepotje – over dozen, postorderbedrijven, haast en meer…

Theepotje

Ik heb mezelf een nieuw theepotje beloofd. Eentje dat niet lekt bij het inschenken, dat klein genoeg is om op m’n bureau of nachtkastje te staan, en mooi genoeg om van het inschenken een ceremonie te maken. Leuk project!
Ik heb me georiënteerd op Marktplaats, bij internetbedrijven, bij vriendinnen thuis… en nu ga ik op stap. Te voet vanaf mijn zolderkamer aan de rand van de stad, naar het centrum.

Ik had met de fiets kunnen gaan of de bus kunnen nemen, maar ik ga liever lopen. Ik vind het fijn om bewust mijn stappen te zetten. M’n lijf te voelen. Mensen te groeten. Ik snuif de lucht op. Ja, fijnstof, maar ook de geur van groen en bloemen. Het is voorjaar.

Een dik halfuur later stap ik over de drempel van het plaatselijke koffie-en-thee-Walhalla. De rijen theepotten heb ik door de etalageruit al zien staan. De geur van koffie drijft me tegemoet. Behaaglijk. Ik word begroet door twee vriendelijke vrouwen die in de winkel bezig zijn – een van rond de dertig en een van rond de vijftig.

Op naar de theepotten. Ja! M’n favoriet staat erbij! Het formaat is anders dan ik me had voorgesteld. Goed om ’m nu in m’n handen te kunnen houden. Wegen. Vergelijken. Maar aj… hij is hier wel héél veel duurder dan op internet. De gedachte schiet door m’n hoofd dat ik nú goed moet kijken en vergelijken, om daarna thuis online te gaan kopen. Elders. Voor veel minder geld. Want internetbedrijven hoeven niet te investeren in een mooie winkel, vriendelijke dames en de geur van koffie.

Afgaand op de leegstand in het centrum, schat ik dat dit tegenwoordig de praktijk van het kopen is.

*****

Onlangs las ik in een krant over een groot, bekend Nederlands postorderbedrijf. Hoe het eraan toegaat in het distributiecentrum. Hoe onderbetaalde krachten ’s nachts langs de schappen racen om bestellingen klaar te maken.

Ik weet dat de bezorgers van pakketbezorgdiensten per afgeleverd pakket worden betaald – niet per uur. Geen wonder dat ze, wanneer ik de trappen af ben gedenderd en hijgend de voordeur opendoe, alweer bij het tuinhek staan om mijn doos bij de buren af te leveren.

Ja, die dozen… In mijn piepkleine keukentje staan ze opgetast tot aan het plafond. Wachtend op iemand die ze kan gebruiken. Moeten al die mooie, kartonnen dozen papierpulp worden? Ze zijn nauwelijks gebruikt.

En de winkelstraten worden leger. TE HUUR TE HUUR TE HUUR…

*****

Denken, voelen… Dit exemplaar kost bijna zeventig procent meer dan hetzelfde theepotje op internet. Het geld dat ik méér betaal, kan ik niet aan iets anders besteden. Mijn inkomen is niet hoog. Maar is de kwaliteit van mijn leven, is de mate van mijn levensgeluk evenredig aan de hoeveelheid producten die ik mijn hol binnen sleep? Welnee!!!

Ik ben eruit, en loop met het theepotje naar de toonbank. Een van de vrouwen haalt uit het magazijn een vers exemplaar voor me, dat nog in een nauwsluitend kartonnen doosje zit. We openen het: klemt dit deksel minder dan dat van de theepot uit het schap? Zoniet, dan wissel ik graag van deksel. Natuurlijk mag dat… Ik koop ook een theefilter, en word daarbij geadviseerd.

Eén wand van de winkel is helemaal bedekt met pakjes thee. Elke theesoort heeft een samplepotje waaraan geroken kan worden, en waarin je de structuur van de blaadjes, bloemetjes, zaadjes kunt zien. Ik ben nu in een feeststemming, en neem er de tijd voor. Ik kies een pure rooibos.

Het theepotje in z’n kleine doosje gaat in m’n rugzak. Geen extra grote vervoersdoos eromheen. Rooibos en filter erbij. Met het gevoel mezelf in meer dan één opzicht een groot cadeau te hebben gedaan, stap ik de winkel uit.

Ik heb ruim een halfuur lopen voor de boeg. Oude stad. Mensen. De wind door m’n haar. Zon. Spatje regen. M’n voetstappen op de klinkers. M’n lijf doet ’t goed. Ik adem. Fijnstof, maar ook groen naarmate ik het centrum verder achter me laat en m’n zolder nader.

*****

Deze hele ervaring maakt deel uit van m’n theepotje, glanst mee in het metaal, zit in de geur en de smaak van de thee die ik schenk. Als ik ga slapen, staat het naast m’n bed, gevuld met geurige, hete rooibos. Ik drink een warm glaasje tijdens het lezen voor het slapengaan; slurp ’s nachts gulzige slokken als ik even wakker ben; drink de laatste – koude – thee in de ochtend bij het opstaan. Koude rooibos is verkwikkend.

Een voornemen. Als het maar even mogelijk is, schaf ik m’n spullen direct aan in de winkel of bij de verkoper thuis. Als het kan, neem ik de producten zelf mee naar huis. Ik rijd geen auto, dus soms heb ik een uitdaging! Maar ik ben vindingrijk. Niet de grote postorderbedrijven wil ik spekken, maar de middenstand en het kringloopbedrijf. Ik wil mijn aankopen doen bij mensen van vlees en bloed, die menswaardige banen hebben. En ik wil geen extra dozen meer.

Als het daardoor wat meer kost, dan mag dat. Het maakt me voorzichtiger. Bewuster van elke aanschaf. En dat is goed, want elk nieuw product vraagt iets van de aarde. En dat mag best te voelen zijn in m’n portemonnee.