En dan beland je midden in een slangennest!

Het is heerlijk warm zo vroeg in het voorjaar. Het doet me terugdenken aan die keer dat ik midden in een slangennest belandde. Gillend heb ik de benen genomen…

Wandelen langs de zonnige waterkant
Het was begin april 2004. Samen met mijn hond Bindi wandelde ik om een groot meer. We liepen zo dicht mogelijk langs de waterkant en ik gooide haar bal in het water. Zij dook er vrolijk achteraan en bracht de bal keer op keer bij me terug. Onbezorgd stapte ik door het riet, maar ineens hoorde ik gesis. Er ritselde iets bij mijn benen, ik keek omlaag…

Midden tussen de slangen
Ik stond als aan de grond genageld, maar slechts enkele seconden… Rond mijn voeten lagen twee enorme opgerolde donkergroene slangen en eromheen krioelde het van de kleinere slangetjes. Gillend van schrik nam ik – springend tussen de slangen door – de benen.

Zelfs toen ik weer op adem was gekomen, durfde ik niet terug te lopen om nog eens te gaan kijken. Op een holletje haastte ik me naar huis.

Ontsnapte gifslangen?!
Thuis zocht ik het telefoonnummer van Staatsbosbeheer op en kreeg ik de boswachter aan de telefoon. Hij beloofde nog dezelfde dag te gaan kijken om te zien of het om ontsnapte en misschien wel giftige slangen ging.

Binnen anderhalf uur belde hij terug. “Wat u gezien heeft, is fantastisch! Het was een groot nest met ringslagen!” Hij vertelde dat ringslangen in Nederland in het wild voorkomen, maar dat het vrij zeldzaam is ze in zo’n grote groep te zien. “Ze zijn niet giftig hoor – en ze zwemmen graag – dus kijk vooral ook in het water.” Hij adviseerde me om met zonnig weer terug te gaan.

Op bezoek bij de ringslangen
Inmiddels begreep ik dat het een geluksmoment was. Binnen een week was ik terug om de ringslangen eens rustig te bekijken. Nu sloop ik door het riet, en ja hoor ze zaten er nog. Ik zag er zelfs een door het water glijden.

Binnenkort ga ik maar weer eens kijken, om te zien of er nog steeds  ringslagen  bij het meer wonen!