De kracht van watermunt

Met een rugzak gevuld met dadelcakejes, mandarijnen en een thermosje met warme thee bagger ik samen met mijn natuurvriend Anno een middag door de drassige weilanden. Een frisse wind en een fijn zonnetje vergezellen ons.

De sterke geur van watermunt

Dan ineens stopt Anno: “Ik ruik munt, wacht even.” Hij duikt in het riet aan de waterkant en komt terug met wat groene takjes. “Ruik je het Kelly, het is watermunt? Hier proef het maar!” Ik vind het vooral sterk naar anijs ruiken. Ik steek wat blaadjes in mijn mond. Het smaakt bitter en wrang, en ondanks de geur niet naar anijs. “Neem het mee en maak er straks een kop thee van,” raadt Anno me aan.

Watermuntthee: heerlijk!

Thuis komt de sterke geur van de watermunt me al tegemoet als ik mijn tas open. Meteen zet ik de fluitketel op. Inderdaad, het is heerlijk! Een stevige muntsmaak, en de anijsachtige geur is nu nog sterker. Van bitterheid is geen sprake. Bij elke slok waan ik me weer in het drassige grasland.

Het groeit overal en al duizenden jaren

Watermunt blijkt een sterke plant die het hele jaar door groeit langs slootkanten en in moerasachtige gebieden, overal ter wereld. Van juni tot en met oktober bloeit het en is dan gemakkelijk te herkennen aan de kleine lichtpaarse bloemetjes. Drieduizend jaar geleden gebruikten de Egyptenaren de plant al tegen allerlei kwaaltjes. Bovendien gaven ze hun doden vaak watermunt mee om ze te beschermen tijdens de reis naar het hiernamaals.

Theezakjes onderweg, nergens voor nodig!

Laatst was ik met een andere vriend op pad in een waterrijk natuurgebied. We zitten gezellig op een loopbruggetje – onze benen bungelend boven het water. We kijken naar de smientjes en de brutale eenden. Ik haal mijn thermoskan uit mijn rugzak. “Thee?” Vraag ik. “Welke smaak heb je bij je?” vraagt hij. Nu ben ík degene die het riet aan de waterkant induikt om watermunt te plukken. “Watermunt! Theezakjes zijn voor thuis, als je niks beters bij de hand hebt!”

Samen genieten we van de warme volle smaak, beter kan het niet.