De kracht van aandacht

In kringloopwinkels struin ik graag de boekenplanken af. Er staan altijd wel juweeltjes – om zelf te lezen of om weg te geven. Vandaag valt mijn oog op een boek van een favoriete schrijfster van me: Het negende schrift van Maya van Isabel Allende.

Vrolijke rimpeltjes, meer kunnen we niet zien

Ik pak het boek, sla het open, herlees een stukje en voel me weer verbonden met Maya. Naast mij staat een vrouw met rossig halflang haar ook met haar neus in een boek. ‘Nou, als u nog eens een goed boek wilt lezen, dan is dit een aanrader,’ zeg ik tegen haar. Ze kijkt op en pakt het boek aan, bladert erin. ‘Waar gaat het over?’ Ik vertel haar over Maya die door haar oma naar Chili wordt gestuurd om uit te zoeken wat ze nu eigenlijk met haar kostbare leven wil. De verschrikkingen van de staatsgreep van Pinochet komen er in terug – een gruwelijk stuk geschiedenis komt tot leven.

‘Dit vind ik een mooi boek.’ Ik kijk naar het boek dat ze aanwijst van Santa Montefiore. Onze ogen ontmoeten elkaar en er ontstaan rimpeltjes omheen. Vrolijke rimpeltjes. Meer kunnen we niet van elkaars gezicht zien: het is coronatijd en we dragen mondkapjes. We praten nog wat over lezen en boeken. Ik vertel haar over het gevoel van afscheid nemen dat ik altijd heb wanneer een boek uit is en ik de personages moet loslaten. Dat gevoel herkent ze. Dan bedank ik haar voor haar tijd en aandacht, en ga naar de kassa om een bureaustoel af te rekenen.

‘Je mag de winkel niet uit zonder dit boek!’

Op het moment dat ik de winkel uit wil lopen, hoor ik achter me de stem van de vrouw met het rossige haar: ’Wacht, je mag de winkel niet uit zonder dit boek!’ Ik draai me om en ze geeft me een boek: Een keukenmeidenroman van Katryn Stockett.‘Je krijgt het van mij cadeau hoor! Het gaat over de onderdrukking van de zwarte mensen in Amerika in de jaren zestig, het is prachtig.’

Verrast kijk ik haar aan en onze ogen ontmoeten elkaar weer. Ik onderdruk tranen en voel hoe warmte zich in mijn borst verspreidt. ‘Dank u wel,’ stamel ik. Als het kon, had ik haar een dikke knuffel gegeven. Buiten de winkel komen de tranen dan toch…