De Amstel ligt dicht – schaatsen aan en gaan!

De Amstel is voor het eerst in jaren dichtgevroren. Laagjes warme kleren aan, vaseline op mijn gezicht, schaatsen aan en gaan! Toch stap ik wat onzeker het ijs op, het is zo wijds en spiegelglad. Samen met natuurvriend Anno: hij suist over het ijs alsof hij ervoor geboren is.

Oude kunstschaatsen van mijn moeder

Ik draag de oude kunstschaatsen van mijn moeder – zesenvijftig jaar geleden kocht zij ze van haar eerst verdiende geld. Ze zitten nog altijd als altijd als gegoten. Ik herinner me nog goed dat ik haar schaatsen voor het eerst aan mocht, en uren heen en weer schaatste op het slootje bij ons huis, tot ik eindelijk mijn eerste kunstje kon. Ik heb ze nooit meer terug gegeven.

Wind tegen – wind mee

Wind tegen – ik moet werken voor iedere slag en voel elke frisse ademteug diep mijn longen ingaan, mijn rug druipt van het zweet. Wind mee – ik glijd over het ijs alsof ík de wind ben en de zon gaat met me mee. Kilometers ver, van de brug in de Hoef, onder de fietsbrug door helemaal naar het de brug bij het Woerdense Verlaat.

Het ijs kraakt en golft!

Opeens hoor ik het ijs onder mijn schaatsen kraken en scheuren. Het begint te golven. Rustig, Kelly, rustig… Ademen! Langzaamaan, heel voorzichtig kom ik tot stilstand. Ik zie dat mijn schaatsmaatje Anno precies hetzelfde ervaart. We kijken elkaar aan en weten: rustig omdraaien en terug. O ja, ook nog terug…

Als ik dan weer ‘vast ijs’ onder mijn schaatsen heb, voel ik de zon weer in mijn gezicht, terwijl de Amstel onder mijn voeten door glijdt.

De Amstel – thuiskomen en thuiszijn

Door de week fiets ik – weer of geen weer – langs de Amstel naar mijn werk. Ik plons erin aan het einde van een hete zomerdag. Lekker kanoën, en dan vanaf m’n bootje – je raadt het al! – een verfrissende duik. En nu: schaatsen op de Amstel!
De Amstel is voor mij een rivier van thuiskomen en thuiszijn.