De nacht van de roze maan

We lopen bepakt en bezakt met slaapzakken, matjes en dekens het Bert Bospad op, mijn vriend Roy en ik. Vannacht slapen we onder de blote hemel, over een paar minuten komt de maan op.

Een spektakel van kleuren

Daar staan we dan, hand in hand op het open veld te midden van een spektakel van kleuren. Achter ons kleurt de ondergaande zon de lucht roze, oranje en allerlei tinten blauw en paars. Vóór ons klimt de maan net boven de horizon, diep donkerroze tegen de helderblauwe lucht.

We zoeken een plekje in het weiland. Aan een sloot, vlak bij een hek, leggen we de slaapmatten neer met een deken eronder. We kruipen in onze slaapzak en drinken een kop warme gemberthee. Om ons heen zijn de eenden, ganzen, rietzangers en karekieten aan het kletsen, net als wij.

De volle maan verlicht de hemel

We vallen in slaap. De volle maan – nu ivoorkleurig wit – verlicht die nacht de hemel. Af en toe word ik wakker, de karekietjes hoor ik nog steeds. Mijn neus voelt ijskoud, maar in de slaapzak is het behaaglijk warm en ik dommel weer in. Uren later word ik met een schok wakker. Er klinkt een laag gebrom en gesnuif vlak voor ons… Ik draai me op mijn buik en kijk over het gras. ‘Hé, Roy, kijk!’ fluister ik…

Vlak bij ons staat een hert. Het kijkt naar ons, snuift met zijn hoofd laag bij de grond. Het loopt aarzelend wat naar links en dan weer naar rechts. Minutenlang blijft het heen en weer stappen. Dan ineens neemt het dier een aanloop, springt over de sloot en kan ons zo met een grote boog ontwijken. Nog een keer kijkt het om en verdwijnt.

De maan gaat onder en de zon komt op

Intussen kleurt de lucht pastelblauw, perzikoranje en babyroze. De zon komt weer op en de maan gaat onder. Het is heiig en op de grond ligt een laagje rijp. We ademen de heerlijke ijskoude lucht in en kijken elkaar aan, sprakeloos. Wat een geluk!