Met mijn moeder op reis naar het verleden

Samen met mijn moeder bezoek ik dierbare plekken uit haar verleden: de plaats waar ze geboren werd, waar ze opgroeide en naar school ging – en andere plaatsen waar ze mooie herinneringen aan heeft.

Thuis op de boerderij

We rijden naar Loosdrecht. Op de Nieuw-Loosdrechtsedijk slaan we voor de oude wilg rechtsaf, dan zijn we er. De boerderij van mijn opa en oma is er niet meer – maar die wilg staat er nog!

Hier bracht mijn moeder haar hele jeugd door. Ze herinnert zich vooral het plezier op de Loosdrechtse Plassen, waar ze met haar ouders, vrienden – en later ook met mijn broer en mij – ging varen in de roeiboot. Soms stapte ze bij de boerderij met haar zus Mieke de kano in, en via de slootjes voeren ze de plassen op. In de winter legden ze dezelfde route af – maar dan op de schaats en over bevroren water!

Ze vertelt over haar broer en zussen die haar zusje noemden, omdat ze lang de jongste telg was – en over het doppen van de boontjes. Uren zat ze aan een tafeltje met een grote emmer vol bonen tussen haar benen. Haar moeder maakte de boontjes vervolgens in voor de winter.

Ook bij mij komen er herinneringen boven. Als kind speelde ik hier op het erf met jonge katjes, en schommelde ik in de hooischuur. Met mijn broertje zocht ik walnoten in de eindeloos grote boomgaard. We kraakten ze door er met een grote steen op te slaan.

Over het hek het schoolplein op

Bij haar oude basisschool klimmen we over het hek, want in het weekend is het schoolplein afgesloten. De deuren en kozijnen van nu hebben nog dezelfde kleuren als toen. We gluren door de ramen naar binnen, en dan komen de verhalen over de juffen en meesters en ook over haar schoolvriendinnen.

Zwemmen bij de plassenhuisjes

Bij de plassenhuisjes wijst mijn moeder me het huisje aan waar ze het water in ging en leerde zwemmen. Ik loop het pad op naar het huisje. Destijds was dat van meneer Rondt, een artistieke man die van schilderen hield. De deur staat open. “Hallo is daar iemand?”, roep ik. Er komt een oude man naar ons toe geschuifeld en hij lacht. Natuurlijk mogen we door zijn tuin. “Neem de tijd hoor!”, zegt hij nog. Daar staan we dan, op de plek waar mijn mams met haar zussen zwom. Het is te koud vandaag, maar anders waren we er zeker in geplonsd.

Terugkeer op Sypesteijn

Bij kasteel Sypesteijn stoppen we voor de lunch. Na het eten dwalen we door de kasteeltuin. In mijn moeders jeugd was dit een plek waar edelen woonden. De kasteelheer nodigde de schoolkinderen ieder jaar uit om kastanjes te komen rapen in de tuin. Hij kwam daarvoor speciaal naar school.
In 1973 gaven mijn ouders elkaar hier het jawoord. Een foto van mijn ouders bij de kasteeltrap markeert dat moment; die foto hangt nog altijd in hun woonkamer.

Kapsalon

We eindigen de dag op de plek waar mijn moeder werkte toen ze klaar was met school. Inmiddels is dat al meer dan vijftig jaar geleden. Het is nog steeds een kapperszaak, en binnen herkent ze de indeling. De huidige eigenaresse blijkt jaren gewerkt te hebben voor mijn moeders bazin! Samen halen ze herinneringen op.

In een tel terug in de tijd…

Een geluid, een geur, een smaak kan je in een tel naar een moment van vroeger trekken. Maar ook een plek heeft die magische kracht. Bijzonder is het hoeveel herinneringen er bovenkomen zodra we een voet zetten op de plek waar ze zijn ontstaan.

De dag is omgevlogen: een fijne ontmoeting met mijn eigen moeder!