Het zoutpad dringt diep door in mijn ziel

Ray Winn, de schrijfster van Het zoutpad, neemt je mee op haar tocht. Zij en haar zielsverwant Moth verliezen eerst hun boerderij, en horen diezelfde week dat Moth ongeneeslijk ziek is. Ze besluiten het meer dan duizend kilometer lange South West Coast Path te gaan lopen. En ik loop – net als miljoenen andere lezers – met hen mee.

Buiten zijn is een noodzaak

Tijdens het lezen van een boek worden ze vaak mijn vrienden – de personages. Bij Het zoutpad voel ik me verbonden met Ray en Moth. Natuurmensen zijn het, in hart en ziel.

Buiten zijn, de aarde onder je voeten voelen, de frisse wind langs je huid, de warme zon op je gezicht, kletsnat worden in de regen: het is geen keus maar noodzaak. Als ik buiten hardloop, in de tuin scharrel, of gewoon zit in het hoge gras in een weiland, dan kom ik tot rust en voel ik dat het leven liefde is.

… ik wás de wind, de regen, de zee

Na het lezen van bladzijde 218 uit Het zoutpad kon ik wekenlang niet verder lezen. Wat daar staat, is zó waar voor mij. De woorden van Ray dringen diep door in mijn ziel. Twee kleine stukjes uit de passage waar ik op doel:

Het was niet alleen de kilte in de lucht, de lager wordende boog van de zon, de zwaarte van de dauw of het gebrek aan urgentie in de roep van de vogels. Het was ook iets in mij dat van jaargetijde veranderde. Ik spande me niet langer in, vocht niet meer om het onveranderbare te veranderen, klampte me niet langer angstig vast aan het leven dat we niet hadden kunnen behouden…

Ik kon in de wind staan en ik wás de wind, de regen de zee; het was allemaal ik, en ik was niets in dat alles.

Omarm het leven

Ray Winn geeft in Het zoutpad woorden aan iets wat ook ik steeds meer besef: buiten zijn in weer en wind geeft rust. Het is helend. Het boek geeft me de kracht om stevig te staan; om het leven te omarmen zoals het komt, en me te laten omarmen door al wat leeft.