De pepermuntjes van Jannie

Toen er nog geen corona was, begeleidde ik samen met pianist Anno geregeld op zondagochtend met mijn cello het kerkkoor. In de coronatijd is dat veranderd. We zijn nu met een kleine muziekgroep soms met een percussionist, soms met een fluitist – en drie tot vijf zangers.

Pepermuntjes tijdens de repetitie

Jannie was een van de vaste leden van het koor. Elke woensdagavond om kwart voor acht was ze present. Vóór de repetitie dronken we koffie met alle koorleden. Ondanks haar hoge leeftijd – bijna tachtig! – zong Jannie uit volle borst. Ze had steevast pepermuntjes bij zich, die ze uitdeelde tijdens het zingen. Ik kreeg er ook altijd een na afloop van de repetitie, en natuurlijk na de dienst.

Vanaf april 2020 mochten koren niet meer zingen. Een enorm gemis voor de koorleden, die elkaar tijdens de repetities ontmoetten en samen hard werkten om een mooie zondagsdienst te organiseren. Maandenlang begeleidden Anno en ik met onze muziek meditaties op zondagochtend tussen elf en twaalf; mensen konden dan binnenlopen voor hun individuele gebed. Jannie was er vaak, op haar vaste stekkie links achter in de kerk – mét pepermuntjes voor ons.

Een grote glimlach…

Vandaag zullen we in de zondagsdienst spelen met onze muziekgroep. De klokken luiden al en Jannie zit op haar plekje. Onze ogen ontmoeten elkaar, ze wenkt me. Ik glimlach, leg mijn cello opzij en loop dwars door de kerk naar haar toe, mijn mondkapje vergetend. Ik raak haar schouder even aan en maak met mijn armen een boog – een gebaar van omarming. Jannie stopt me vijf pepermuntjes toe: voor ieder van onze muziekgroep één, en nog eentje extra voor mij. Dat steek ik zoals altijd in mijn zak. Later in de week zal ik het weer tegenkomen, en zoals altijd zal het een grote glimlach op mijn gezicht toveren, en een warm gevoel in mijn borst.