Over mij

Aan het begin van 2019 wil ik graag iets meer over mezelf vertellen. Over mijn achtergrond en de reden waarom ik deze blogs schrijf. Dus…

Kelly Kessen, aangenaam!
Ik ben vierenveertig jaar oud. Ik heb een prachtige dochter, die me laat voelen wat echt belangrijk is in het leven. Ik heb twee gezellige, harige huisgenoten, mijn katten Muffin en Rosie, die regelmatig een rol spelen in mijn avonturen. En meer dan vijftien jaren lang had ik een hond: mijn maatje Bindi. Afgelopen jaar heb ik afscheid van haar moeten nemen. Ik mis haar elke dag.

Ik heb diergeneeskunde gestudeerd en ben jarenlang dierenarts geweest. Sinds april 2017 werk ik bij een non-profitorganisatie die opkomt voor het welzijn van dieren.

Schrijvers nemen je mee…
Vanaf het moment dat ik kon lezen, las ik álles wat los en vast zat. Schrijvers nemen je mee op avontuur, naar magische plaatsen… Dat wilde ik als klein meisje ook doen, en dus fantaseerde ik voor mijn broertje verhaaltjes, en schreef ik van alles op. De basisschoolopdrachten die ik het leukst vond, hadden altijd met schrijven te maken.

Ik herinner me nog die keer dat we een griezelverhaal moesten schrijven in de vijfde klas (groep 7). Mijn verhaal heette: De angstaanjagende schooljuffrouw. Het ging over de lerares en de kinderen van mijn eigen klas. In het verhaal krijgen we een nieuwe juf; het blijkt een feeks te zijn die in de avonduren in een slijmgeest verandert. De kinderen zijn vreselijk bang, maar bedenken een plan om de juf te veranderen in een gewone lieve juf. Uiteindelijk loopt het natuurlijk goed af. Toch moesten mijn ouders en ik bij de juf langskomen, om uit te leggen of ik nu wel of geen hekel had aan haar… Ik had geen hekel aan de juf, maar wel aan enge monsters. En die had ik dus mooi laten verdwijnen. Ik heb nooit een cijfer gekregen voor mijn griezelverhaal.

De natuur en vooral de bergen
Toen ik vijftien was, mocht ik met een vriendin mee op vakantie naar de bergen in Zwitserland. We gingen naar Champex-Lac en we wandelden naar een berghut (cabane d’Orny). Het was de eerste keer dat ik bergen zag, en ik wist het meteen: bergen zijn gewéldig! Ik vind dat nog altijd. Als ik na een dag zwoegen boven op een top sta, voel ik me tegelijkertijd machtig groot door de enorme hoogte, en piepklein door de weidsheid om me heen.

Ik schreef alles over die eerste keer in de bergen in een schriftje, en plakte er de bloemen bij die ik geplukt had. Toen ik een paar jaar geleden voor het eerst edelweiss zag, dacht ik daaraan terug. De edelweissbloemen heb ik in de bergen gelaten − waar ze horen. Het is nu gelukkig verboden deze beschermde bloemen te plukken. Wel heb ik er prachtige foto’s van gemaakt, en het moment staat in mijn geheugen gegrift.

Sombere toekomst voor de kinderen van mijn kind
Het schrijven is jaren op de achtergrond geweest. Studeren en werken slokten me op, ik zag zelfs de mooie dingen in de natuur niet meer. Ineens merkte ik dat de tijd voorbij was geraasd, en dat er veel veranderd was in de tussentijd. Dat de natuur nog meer plaats had moeten maken voor snelwegen, steden, vliegvelden, industrie. Dat de lucht vervuilder was geraakt, en de zeeën vol lagen met ons plasticafval. Ik zag hoe de natuur daaronder lijdt… En ik zag een sombere toekomst voor de kinderen van mijn kind.

Maar wat ik ook zie – als ik stilsta en écht kijk – is hoe mooi de natuur is. Dat ze oplossingen heeft. Dat een pimpelmeesje dat op zoek is naar een zonnebloemzaadje, prachtig is…

Bloggen
Toen ik het hier met anderen over had, merkte ik dat veel mensen zich zorgen maken. Bijna iedereen wil wel iets in zijn doen en laten veranderen om de aarde een betere toekomst te geven. Ik barst altijd van de ideeën en besloot mijn ervaringen op te schrijven en te delen.

Zo heb ik het schrijven opnieuw ontdekt. Ik merk hoe waardevol het is om mijn gevoel en mijn ideeën onder woorden te brengen – om grote problemen aan te kaarten en simpele oplossingen te bedenken. Ik vind het heerlijk om de kleine dingen in het leven te bewonderen en woorden te geven. Het resultaat daarvan is deze blogpagina!