Bijzondere ontmoetingen

Laatst reisde ik voor mijn werk naar Den Haag. Het werd een dag van bijzondere ontmoetingen.

Wie zoekt, vindt…

Ruim op tijd kwam ik aan op het Centraal Station. Ik keek zoekend op me heen, vlak bij de NS-piano die daar in de hal staat. “Kom even naast me zitten!” Een oude dame klopte met haar hand op de pianokruk en schoof zelf al een eindje op.“Laten we samen muziek maken!”

“Ik speel cello, ik kan helemaal geen piano spelen,” reageerde ik.
“Ik ook niet. Maar wat doet het ertoe? We maken Oosterse klanken met die zwarte toetsen.”
Ik ging naast haar zitten en deed mee… Zij keek naar mij en ik naar haar.
“Ik ben Trees trouwens.” Ze stak haar hand uit, die ik schudde. Ze vertelde me dat ze dakloos was geweest, maar nu gelukkig weer een huis had. Na een poosje namen we afscheid; met haar vrolijk gebloemde rollator vervolgde zij haar weg, en ik ging op zoek naar de mijne. En daar stond het op de zijkant van de metrobaan: Wie zoekt, vindt. Maar niet altijd wat hij zocht (Paul Biegel)…

Voor alle levende wezens

Aan het eind van die werkdag stapte ik voldaan de trein weer in. Het was een vruchtbare dag geweest. Naast me nam een grijzende, slanke man plaats, zijn ogen zacht en vriendelijk. Ik vroeg hem naar zijn dag. Hij had heerlijk door de straten van Den Haag gestruind en een museum bezocht. “Kijk altijd omhoog,” was zijn advies, “daar zie je de mooie details van de stad!” Ik lachte en liet hem een foto zien van een met planten begroeide gevel. Die foto had ik een uur eerder geknipt toen ik omhoog keek in een winkelstraatje…

Hij bleek twintig jaar ecologisch hovenier te zijn geweest. Kinderdagverblijven had hij omgetoverd tot groene paradijzen. Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor de bijen, de vogels en voor alle andere levende wezens, zoals hij dat zei. Ik vertelde hem van mijn blog over de natuur en de verbinding met de aarde, en over mijn passie om mensen te inspireren een verandering te bewerkstelligen – hoe klein ook! Een fijn gevoel om te weten dat deze man al zoveel verandering teweeg had gebracht.

De reddende engel!

Toen ik de trein uitstapte, schoot mijn parkeeractie van die ochtend me te binnen. Alle parkeerterreinen bij het station waren afgeladen vol. Ik had mijn auto haastig in het gras gezet, op een nogal drassig stuk, en nog net mijn trein gehaald. Dat bleek niet zo handig: een voorwiel was tot de helft in de blubber gezakt… Ik startte de motor en probeerde achteruit te rijden. Geen beweging! Het wiel draaide zich dieper en dieper de modder in.

Met mijn chique schoenen in de modder groef ik het wiel weer uit. Op het parkeerterrein liep een man te bellen. Ik stevende op hem af. Hij onderbrak zijn gesprek en vroeg: “Wat kan ik voor u betekenen?” Ik vertelde hem over mijn autopech. Zonder aarzelen liep hij met me mee en stapte – ook hij op nette schoenen – de blubber in om me te helpen. Ik gaf gas en hij duwde: de auto kwam los. Ik sprong uit de auto en bedankte hem met een omhelzing. Mijn reddende engel.

Wat een bijzondere momenten, wat een bijzondere dag!